AI DONTE VDEKJEN, AJO VEÇ JETËN DESH ...

Ai desh vdekjen dhe premtimet e saj të zbehta,
Në jetën pa shpresë të një djaloshi në përgjërim,
Ai desh të vdiste, të ndahej veç prej hidhërimit,
Të harronte ditët e netët plot dhimbje e trishtim.

Ajo jetën desh ta gëzonte plot zjarr e harrim,
Donte njerëzit dhe vitet që shkonin plot gëzim,
Qe dhurate prej qiellit e qeshur plot gajret,
Lule e pavyshkur në daç në shi a erë me tërbim.

Por një ditë prej ditësh gjithçka ndryshoi rrjedhë,
Dashuria keq i përfshiu dhe nuk ditën a benë mirë,
Se ajo shumë donte jetën e ai vdekjen fort e desh,
Cili nga të dy nga kjo betejë më i fortë do dil ?

Duheshin aq shumë sa çdo gjë do sakrifikonin,
Çdo gjë përreth familje e miq gati të mohonin,
Gjithçka për tu dashur se ajo qe pasuri e tyre,
Por ajo desh jetën te gëzonte e ai vdekjen desh …

Sa të ndryshëm po aq edhe të afërt në gjithçka,
Për dashurinë e çmendur mes tyre merreshin vesh,
Por njeri veç për vdekjen ëndërronte të ikte fluturim,
E tjetra të jetonte me të desh, pa brenga e hidhërim.

Por historia ka një fund : të ndaheshin me shtrëngim,
Ata që kishin premtuar besnikëri gjer në amshim,
E sot në dhimbje e torturë djaloshi jetën po e shkon,
Nga që vajza për të në qiell lart ka shkuar fluturim ...

Ai donte vdekjen, ajo jetën veç desh,
Ai për të jetoi, ajo për të dha shpirt …

William Shakespeare

(Shqipëruar nga frëngjishtja në shqip nga Vasil Qesari)

Primo Shllaku në librarinë 'Mollat' - Bordeaux  ( Foto Vasil Qesari)  

Me Primo Shllakun, mikun tim të vjetër, u takuam para disa ditësh, këtu në France. Ishte i ftuar në një takim me studente të letersisë, në universitetin e Toulouse-s dhe më morri në telefon e më tha se do të vinte patjeter, të më takonte. U gezova shumë. E prita te stacioni i trenit, në Gare St. Jean dhe kaluam së bashku një mbrëmje të gjatë në shtepi dhe të nesërmen, një mëngjes të shkurtër. U çmallëm, aq sa ç'mund të çmallen për aq pak kohë të kufizuar,  dy miq të vjetër që s’janë parë qysh prej dhjetë vjetësh. Pra, fare pak. Por, ama, me premtimin se do të takohemi në Romë, për Krishtlindjet që po afrojnë. Primo, ndër të tjera, më la edhe një cikël poezish orgjinale, një pjesë përkthyer nga Adrian Marashi e të tjerat,  përkthyera nga ai vetë në frengjisht. Më duhet të interesohem të gjej një botues. Dhe, kjo pune, duhet berë me çdo kusht e  mënyrë, sepse ai është vertet një poet i rrallë, një nga zërat me të fuqishëm e të veçante, të poezisë post-komuniste. Dhe, këto ditë, ishte një dëshire e imja që tri nga poezitë e tij, ti publikoja me kënaqësi, ketu në blog-un tim ...

Vasil QESARI

TË KAM DASHTË

Të kam dashtë ...
Dashunia nuk ka te tashme
Dashunia nuk ka të ardhshme
Ajo ka vetëm të kaluemen.
Të kam dashtë.

Dashunia asht e lirë si dorë mbi ranë
Dashunia asht e verbët e zhvoshkun nga lëkura
Dashunia asht e çmendun si dorë mbi mish
Dashunia vdes kur i mbarohen fjalët
Dashunia vdes kur i shërohen plagët
Dashunia fillon prapë prej fillimit.

Dashunia i beson të glitha
Dashunia i shpreson t.ë gjitha
Dashunia i 'ha' të gjitha
Dashunia i fal të gjitha
Dashunia banon te duert ...

Të kam dashtunue ...
Dashunia nuk ka të tashme
Dashunia nuk ka te ardhshme
Ajo ka vetëm të kaluemen.
Të paskam dashtë pra ...

1986

NJË PLAGË

Qe, ky ishte gjaku im.
Nji çast ma parë ai më vraponte nëpër zemër.
Merre ket gjak dhe vene në qiellin tand
si diell.
Në s'ban,
vene si hanë.
Në prap nuk ban, vene siç asht, si gjak
 
që disa çaste ma parë vraponte në zemrën time
dhe ndoshta atje i pa,
n'errsinën e kuqe,
sytë e tu plot dritë.
 
1983

ADDIO

Nuk të kam dashtë kurr e dashun,
As ateherë para se me të njoftë
Na bashkoi ky jastëk,
Kjo lule e qëndisun
E negativi i saj mbi faqe.

1997

  NËSE DO MUND
TË ZGJIDHJA
NJË ÇAST

Nëse do mund të zgjidhja një çast,
Në labirintet e kohës,
Mbi ylber do fluturoja
Mes Tokës e qiellit,
Atë çast për ta arritur.

Aty ku hija e zemrës tende,
Trishtueshëm bie
Mbi lumin Pikëllim,

Do të ecja në rrugën
Që zbret në Luginë,
Në të zymtën shkretëtirë
Mes malesh pambarim,

Për të takuar ty në kryqëzim,
Aty poshtë në përrua,
Në urën e drunjtë,
Që lidh të ndryshmet kultura
Dhe fate padyshim.
E kohën do ndaloja,
Aty në atë kalim,

Në valixhen tënde,
Një talisman,
Fletorja jote intime,
Fotoja e nënës,
Pak rroba për dimër,

E ti do ndalje si të shihje një mirazh
Pas një rruge të gjatë mes shkretëtire,
E në faqet e librit tënd të jetës,
Fytyra ime do tretet e humbasë,
Mes së djeshmes e të sotmes,
Mes ylberit e urës së drunjtë.

Në memorien tende jam shkruar
Me bojën e librave të jetës,
E në se do doja të nderoja faqe
Mes tokës dhe qiellit,
Ylberin do duhej të kisha kaluar
Për të mbërritur në atë çast …

I shtangur ti pas meje do të vije
Për rrugëtim në korridoret e kohës,
E unë me fustanin e nusërisë,
Do beja atë lëvizje kindash
Që ti aq shumë e adhuron.

Në udhëkryqet e kohëve,
Ty pikërisht ty rrugës do takoja,
Në kohën kur hija e zemrës sime,
Binte mbi brigjet e lumit Trishtim,

Dhe atë çast mbi urë
Ti s’do ta harroje kurrë,
Në dhomën tonë
Blloku i poezive intime,
Talismani e nina nana
Fotografia e saj,
Ca rroba shpërndarë,

E kjo pamje dalë nga librat,
Plagë do mbetet në tënden zemër,
Gjer atëher’ kur në vaj do tretem
E kur një ylber aty lart në qiell
Në portën e zemrës sime do të sjellë.

LOU ©