Nostalgji rinore - CHRISTOPHE

DHE UNE KLITHA, KLITHA: ALINE ...

… Ishte vera e largët e vitit 1969, në plazhin e Vlorës, kur kam dëgjuar për herë të pare këngën 'Aline' të Christophe. Kish qenë pikërisht tre vite më parë që ai e kish paraqitur atë këngë me tekstin dhe muzikën e tij e, ajo kish hyrë në historinë e këngës franceze si nje 'tube' (sukses) i parë i saj. Në atë plazh të Vlorës ku, ne, një grup të rinjsh e të rejash, dëgjonim këngët e 'Un disco per l’estate', zëri i Christophe, sigurisht që vinte nga një planet tjetër. Të izoluar dhe pa asnjë mundësi kontakti me botën e huaj, ne as që ishim në dijeni të ngjarjeve që ndodhnin në botë.

Zëri melodioz i këtij këngëtari aq të adhuruar nga të rinjtë francezë, vinte tek ne, si jehona e një dhimbje dashurie të humbur e cila, në fakt, s’kishte asgjë të përbashkët me dhimbjen tonë edhe me të madhe e cila ishte krejt një sentiment tjetër. Ishte diçka, mes jehonës së dashurive tona platonike mbi rërën e nxehtë të plazhit pranë Ujit të Ftohtë dhe horizontit të detit që shtrihej para nesh dhe mbaronte përtej ishullit të Sazanit. Ishte ajo një ndjenjë sa e çuditshme, po aq edhe torturuese. Pikërisht në atë kufi, me atë horizont përtej detit blu, drejtonim sytë me idenë torturuese se atje, pas Sazanit, larg, ndodheshin brigjet e një vendi tjetër. Një vendi, ku ndryshe nga i yni, sipas gjykimit tonë djaloshar, kishte të pakën një liri krejt të veçantë të cilën ne e adhuronim, ndofta, më shumë se çdo gjë tjetër. Perceptimi i asaj lirie, shpesh e me së shumti ishte diçka e turbullt, e që shpesh konsistonte thjesht në trishtimin dhe revoltën e mungesës se lirisë për të kënduar lirshëm këngët e huaja e për të mbajtur veshje si të rinise se atij vendi ...

… Pikërisht, këto ndjenja i risolla ndër mend, krejt papritur, në një ‘supermarshe’ të një qyteti të vogël periferik të Girondes, në Saint Foy la Grande, ndërkohë që në ajer shpërndaheshin melodi e kënge të ndryshme franceze e kur, papritmas, unë dëgjova pas kush e di sa vjetësh (O, Perëndi, prej sa vjetësh !…) zërin e trishtuar të Christophe, në këngën e tij të paharruar, 'Aline' :

J’avais dessiné sur la sable
Son doux visage qui me souriait
Puis il a plu sur cette plage
Dans cet orage, elle a disapru
Et j’ai crié, crié Aline, pour qu’elle reveienne
Et, j’ai pleuré, pleuré, oh ! j’avais trop de peine …

… Unë pata mbetur për një çast si i ngrirë, me një dridhje të brendshme në trup e, fjalët e asaj kënge, të cilat më kthyen prapa në vite, më ngazëllyen e më bënë të përjetoj edhe një herë ato çaste të bukura djaloshare aty, dikur, në plazhin e Ujit të Ftohtë, në Vlorë. Sa vite kishin rrjedhur që prej asaj kohe ?… Aline ?… Christophe ?… Ku ishte ai, këngëtari im i adhuruar, a këndonte ende, ç’moshë kish ?…

Në fakt, edhe pse, me një karrierë të çrregullt, me eklipse prej tetë gjer dhjetë vjet, Christophe nuk qe shuar por kish krijuar dy albume që ishin cilësuar si  'culte' : pikërisht 'Parajsat e humbura' (Les paradis perdes) dhe 'Fjalët blu' (Les mots bleues). Ai i qe përkushtuar pastaj muzikës elektronike dhe kish ndryshuar në një farë mënyre, krejt sensin dhe ritmin e melodive të tij të mëparshme. Por, megjithatë, nuk e di pse në ato çaste kur i përhumbur në një botë tjetër, po dëgjoja zërin e tij të ëmbël e dridhërues, për mua kish më tepër rendësi jo vetem fakti qe ai jetonte, por që këngët e tij në Francë vazhdonin të ishin të ‘gjalla’ në repertorin nostalgjik të kohës dhe, ato, jetonin, jetonin …