ELEGJI PER NENEN
Jam duke numëruar orët
në qerpikët e tu të mbyllur.
Në xhamin tonë
dëgjoje kujen e erës.
Qielli ka dërguar retë
të të marrin.
Sot do të udhëtosh vetëm,
përtej heshtjes tënde.
Do të të ndjek
duke kapërcyer yjet.
Duhet të njoh
banesën tënde të ardhme.
Më le të zhveshur në shpirt
dhe kam ftohtë.
Por në është që të nisesh,
mos u ligështo, nënë!
Lamtumirë !
... Kjo fotografi është bërë para tre vjetësh, në shtëpinë tonë në Vlorë. Aty jam unë, Simbadi, ( 'djali i preferuar' i mamasë ) dhe nëna ime, e shtrenjta dhe e paharruara nëna ime e cila nuk jeton më. Ajo dha shpirt para disa muajsh, në krahët e mia, në të gdhirë të ditës 13 qershor 2007. Këtë foto e mbaj këtu, përballë tavolinës ku çdo mbremje ulem e shkruaj dhe sa herë e shoh, më duket sikur nenëzen time të mirë e të dashur e kam të gjallë e, kur do të shkoj përsëri verën që vjen në Vlorë, do ta gjej duke me pritur aty te porta e shtëpisë, të qeshur e plot mall, krahëhapur për të më pushtuar fort në gjoksin e saj. Oh, Nenëza ime e paharruar, nuk te harroj kurrë ! ...
